W książce omówiono postacie mitycznych założycieli i eponimów miast na rzymskim Wschodzie jako symbole-personifikacje tradycji założycielskiej. Pokazano, że szerokie rozpowszechnienie wątku założycielskiego w rzymskim mennictwie prowincjonalnym lat 235–276 (mennictwo miejskie, kolonialne, koina, pseudoautonomiczne itd.), motywy ikonograficzne oraz napisy monetarne to odpowiedź lokalnych elit na zjawiska kryzysowe III wieku. Temat założycielski przedstawiono w książce w trzech różnych perspektywach: mitu fundacyjnego i jego bohaterów, monet jako środka do zdefiniowania idei fundacyjnej oraz związku mitów fundacyjnych z polityką.